Қитъаи лоиҳавӣ дар соҳили чапи дарёи Вахш ҷойгир шудааст. Ҳудуд хушманзараи куҳӣ буда, тибқи мулоҳизаҳои мутахассисони мо барои истироҳат ва вақт хушкунӣ, барои ором кардани асаб бисёр қулай аст. Дар наздикии қитъаи лоиҳавӣ дигар иморатҳо сохта нашудаанд. Атрофи он сабзазор аст. Дар атрофи он куҳҳои начандон баланд ҷойгир шуданд, ки бо сабзаҳо ва дарахтон рӯйпӯш карда шуданд. Вазифаи моён таҳия намудани манзараи ороиши бо баъзе сохтмонҳо буд. Дар чаҳор чӯбаи ин лоиҳа мутухассисони мо кӯшиш намудаанд табиати гирду атроф, буттаҳо ва дарахтонро нигоҳ доранд. Иморатҳо чӯбҳо, сангҳо ва лойҳо сохта шудаанд, ки аз ҷиҳати экологӣ масолеҳи тоза мебошанд. Ҳамчунин гулҳо, буттаҳо ва дарахтони сунъи ҳастанд. Асосан манзара аз растаниҳои сабзи мавҷудбуда оро дода шуданд. Дар дохили ҳудуд оби табии ва мавҷудбуда вуҷуд дорад. Аз рӯи лоиҳаи моён самт ва ҷойгиршавии дарёҳо ва кӯлҳо тағйир дода шуд.
